سلام عليكم

دوستان عزيز بنده در سايت كه منصوب به وهابيت هست با كاربر عمر فاروق كه در ان سايت نام كاربريش فقط خدا هست مباحثه را تحت پيرامون چرا شيعيان به ثقلين عمل نمي كنند داشتيم كه بدم نمي آيم ان را براي شما در همين جا نگارش نكنم فقط اينكه اين اقا در پاسخ عاجز مانند هيچ يك هفته هست كه قرار است بياد جواب دهد و هنوز نيامده و مديران سايت نيز به صورت ناباورانه و ناجوانمردانه بنده را از سايت به خاطر توهين اخراج كردند و در صورتي كه من توهيني نكردم الا اين كه گفتم از نظر محمد بن عبد الوهاب عمر كافر هست و پرسيدم خوب از نظر شما وهابي ها كجاي سنت و قران به ما دستور پيروي از يك فرد كافر را داده؟ بعد من رو اخراج كردند در صورتي كه اين وهابيون ملعون بدترين توهين را به امام حسين كردند كه بنده نمي توانم ان را درج كنم و درجان يقينان عاملي براي بازتاب عمل خواهد بود و بسيار جالب است اين از خدا بي خبر ها و بي دينان مي آيند مطلب نگارش مي كنند كه شما توهين كردي و شما چرا از اهل بيت پيغمبر دفاع نمي كني در صورتي كه خودشان بدترين توهينات را به سبط اصغر رسول گرامي كردند

خواندن مناظره

سلام عليكم جميعا و رحمه الله


از همه برادران اهل تشيع و برادران اهل سنت و همچنين وهابيت دعوت مي كنم كه در اين مباحثه شركت كنند

سوال من اين است با توجه به اسناد موجود  كه در ذيل آنها را نگارش مي كنم پيغمبر فرمودند: خلفاي بعد از من 12 نفر هستند كه همه آنها از قريشند

سلام عليكم

آيا عمر بن خطاب در طول عمرش به پيغمبر توهين كرده است؟

آيا درك و فهم عمر از استادش رسول گرامي اسلام بيشتر بوده؟

سلام عليكم

اينبار هم خدمت شما رسيديم تا يكي ديگر از بدعت هاي عمر بن خطالب را برايتان اكران كنيم

در این قسمت از این نوشتارمي خواهيم با اقتباس از بزرگترين كتاب اعتقادي، فقهي و علوم حديثي اهل سنت صحيح مسلم از زبان همسر پيامبر عايشه رض اثبات كنيم كه منظور خداوند تبارك تعالي از اهل بيت همان خمسه طيبه هستند آن کساني كه با توجه به حديث ثقلين هم وزن و هم طراز قرآن بوده و تا روز قیامت نیز از قرآن جدا شدنی نیستند

آيه مودت در شان چه كساني نازل شده است:

ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى. (شوري/23)

اين همان [پاداشى] است كه خدا بندگان خود را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم مگر دوستى در باره خويشاوندان

برای خواندن اسناد آن به ادامه مطالب رجوع کنید

إبن‏بابويه قمى از امام صادق روايت مى‏كند كه فرمود ....: فرد بدبختى نزد فاطمه  دختر رسول خدا (صلي الله عليه و سلم) آمد و به او گفت: آيا نشنيده‏اى كه على دختر  أبى‏جهل را خواستگارى كرده است؟! فاطمه گفت: آيا راست مى‏گويى؟! گفت: راست مى‏گويم  و سه بار تكرار كرد. پس غيرت در وجود فاطمه به جوش آمد! و اين بدين خاطر است كه  خداوند غيرت را در زنان، و جهاد را بر مردان واجب و فرض نموده است... امام صادق  مى‏گويد: پس غم و غصّه در فاطمه به خاطر شنيدن اين موضوع، شدّت يافت و تا شب در  گوشه‏اى نشست و در فكر فرو رفت. همان شب، حسن را در آغوش راستش و حسين را در آغوش  چپش حمل كرد و دست چپ ام‏كلثوم را با دست راستش گرفت، سپس به حجره پدرش رفت كه على نيز وارد شد و اصلاً به او نگاه نكرد، و لذا غم و غصّه‏اش بيشتر شد، على نمى‏دانست  كه چرا او ناراحت است. شرم كرد كه او را به بيرون از منزل پدرش بخواند، پس به مسجد  رفت تا نماز بخواند و سپس از شن و ماسه‏هاى مسجد جمع كرد و بر آن تكيه داد. زمانى  كه پيامبر (صلي الله عليه و سلم) فاطمه را اندوهگين و غمناك ديد، لباسش را پوشيد و  به مسجد رفت و در ركوع و سجود خدا را خواند تا غم و غصّه فاطمه را از او بزدايد.  زمانى كه پيامبر (صلي الله عليه و سلم) خواست از نزد فاطمه خارج شود، ديد چهره او  كاملاً دگرگون شده و نفس‏هاى بلندى مى‏كشد، لذا خواب بر چشمانش گوارا نشد و هيچ  قرارى نيافت و به او فرمود: برخيز اى دخترم! پس بلند شد. پيامبر (صلي الله عليه و  سلم) حسن را در آغوش گرفت و فاطمه، دست حسين و ام‏كلثوم را گرفت و به طرف على رفتند  در حالى كه دراز كشيده بود. پس پيامبر (صلي الله عليه و سلم) پايش را بر پاى علي  (رضي الله عنه) زد و با خشم به او گفت: بلند شو اى أباتراب! چقدر آرام و راحتى در  حاليكه او را رنجور و ناراحت كرده‏اى! برو أبوبكر و عمر و طلحه را از خانه‏شان صدا  كن و نزدم بياور! على خارج شد و آنها را نزد پيامبر (صلي الله عليه و سلم) احضار  كرد، پس پيامبر در حضور آنها به على فرمود: اى على! آيا نمى‏دانى كه فاطمه پاره تن  من است و من نيز از اويم؟! پس هركس او را بيازارد، مرا آزرده ساخته و هركس مرا  اذيّت كند، خدا را آزرده است، و هركس او را بعد از مرگم بيازارد، انگار مرا در زمان  حياتم آزرده است، و هركس او را در زمان حياتم بيازارد، گواينكه مرا بعد از وفاتم  آزرده است!".‏‎

علل الشرايع، إبن‏بابويه، ص‏186-185، چاپ نجف - همين روايت را شيخ مجلسى نيز در  كتابش جلاءالعيون آورده است. ‏

سوال اينجاست آيا واقعا علي رض با آن همه منزلت و جايگاهي كه در پيشگاه الله عزو جل و حضرت رسول دارند چگونه ميشود كه همچين اتفاقي بيفتد‎‏